‘n Seekat in ‘n Checkerssak…

 Nou kyk, party mense leer vinnig, party leer stadig en party leer glad nie.  Vandag is ek nie seker in watter katagorie val ek nie.  Moontlik al drie of moontlik moet ek nog een vir myself uitdink.

Ek het nou-al geleer om eers die kinders te voer voor ek hulle aantrek.  Dit het ek vinnig geleer.  Ons staan op in die more, speel bietjie, Mynick spring deur die badkamer, en ek voer vir Poppedyn.  Dan begin die sports.  Ek gaan trek vir Poppie aan.  Damn, ek lieg, ek gaan probeer haar aantrek.  Om die krioelende, wriemelende, kruipende, 9 maande oue meisiekind aan te trek het jy ten minste ‘n graad nodig. En dis my tweede kind, julle wil nie weet hoe dit met die eerste een gegaan het nie!

Nou ja, ek kry my ammunisie reg, doek, frokkie, t-hemp, sweetpak, kouse en skoene.  Ek begin aan die linkerkant van die bed, en trek jaar pj’s uit, eers die broekie en dan die toppie, en daar gaat sy, al die pad anderkant toe, en ek naelloop om die bed soos ‘n wafferse Michael Johnson.  Het jou seekat! Nou volg die doek, ek’s nou slimmer en knyp haar een been tussen my bene vas.  Maar om die nuwe doek aan te sit het ek altwee haar bene los nodig, en daar gaat sy alweer, anderkant toe.  Ek haal weer my Micheal Johnson stunt uit, stamp my knieg teen die hoek van die bed, en blaas nou-al soos ‘n seekoei. 

Rooi in die gesig het ek ‘n skoon doek aan.  Ek knyp weer haar been tussen my bene vas en trek die eerste sokkie aan, en sy protesteer!  Vinnig ruil ek die bene en die volgende sokkie is aan.  Terwyl sy toe nou so lekker moan, laat waai ek sommer met die frokkie en die t-hemp oor die kop. Gotha!  En sowaar as hond, daar gaat sy weer, anderkant toe.  Hierdie keer beweeg ek soos ‘n afgetrede Micheal Johnson om die bed, baie versigtig om myself nie weer te beseer nie.  Ek bekruip haar, gryp haar… en onthou te laat dat die res van die klere aan die anderkant van die bed lê.  Hoogs de vieste in knyp ek haar onder my arm vas en masjeer soos ‘n Russiese soldaat met haar om die bed.  Teen die tyd skree sy al blou-moord.  Mynick kom in om te kyk wat aangaan, gee een kyk na my gesig en verdwyn weer by die deur uit. 

Ek laat haar regop staan om haar broekie aan te trek, sy trek my hare, byt my oor krap my neus en net toe ek altwee beentjies inhet, en die broekie wil optrek kom Ouboet in die kamer in.  Soos blits draai sy haar lyfie en voer ‘n koeksistermanuvre op die sweetpak broek uit.  Ek KOOK!  Beskreeu vir Ouboet, gryp die broek aan die agterkant en draai sommer haar lyf in die rondte. 

Teen die tyd huil sy al dat die snot spat.  Who cares… Ek trek die top oor haar kop, kry haar arm beet om deur die mou te steek en skielik verander haar arm in ‘n stuk spagetti wat te lank gekook is.  Druk ek hom diekant buig hy daaikant toe, druk ek hom daaikant dan buig hy diekant toe.  Op een of ander manier het ek toe uiteindelik die arms in die moue.  Maar teen die tyd is sy ontroosbaar en ek ook bitter na aan trane.  Nodeloos om te sê ek het haar vir Mynick gevat om maar haar skoene aan te trek. 

Ek’t vir Ouboet op my skoot getel en baie mooi askies gesê, en onthou hoe ek altyd gelag het as ‘n vriendin van my gesê het dat jy makliker ‘n seekat in ‘n Checkerssak kry as ‘n kind in klere.  So hierdie is my publieke verskoning:  “Skies Yvonne, ek sal nooit-ooit weer lag nie. Jy sien, ek leer maar stadig!”