‘n Nuwe Era

Met die dat ons huis ons ‘n fortuin gekos het om te herstel, en die skuldige party sy skouers optrek en weier om te betaal betree ek in hierdie nuwe jaar alweer ‘n nuwe fase in my lewe.   Ek sal eenvoudig nou maar voldag moet inspring en werk.  Maar nou sit ek met ‘n krisis van epidermiese proporsie, ons dorp het nie so iets soos naskool nie.  Dit bestaan eenvoudig nie.

Maar soos dinge nou maar gebeur, het die uitkoms alweer naby gesit.  Tydens die vakansie het ek ‘n blanke dame gehad wat drie dae ‘n week my kinders by die huis kom oppas het, nadat sy haar werk by die kleuterskool verloor het toe diè by die laerskool ingeskakel het.   Dit was werklik net te swaar vir my mamma-hart om hulle elke dag saam te neem werk toe.  Die drie dae het toe einde ten laas vier dae geword.  Sy is so wonderlik met die kinders, hulle verf, ryg krale in, maak kaartjies, bak koekies….   Ek voel skoon skuldig.

Maar die dame loseer tans by familie, en op 36 is dit ook nie altyd ‘n goeie ding nie.  Maar heelaas sy het nie werk nie, en die vooruitsigte van werk in Amdam is ook 0 %. Toe gaan sit ek en dink, en na baie gebede het ek met ‘n oplossing gekom wat ons albei soos ‘n handskoen pas.  Ons tweede huis staan leeg.  Met ander woorde ek het vir haar blyplek.  Ek het my bediende laat gaan, wat my nie een enkele traan laat pik het nie, want sowaar – ek was naby aan aanranding.  Met die samevoeging van die ‘huurgeld’ van die huis, my bediende se salaris, gratis water en ligte en ‘n klein bietjie ekstra kon ek dit regkry om haar as voltydse huishoudster en ‘nanny’ aan te stel.

Ander mense kan moontlik hulle neuse optrek, my uitkryt en slegsê, maar werk was vir my nog altyd edel.  Of jy nou strate vee, of boeke doen, toilette skoonmaak of ‘n land regeer, werk is werk.  Ek gaan wel nog iemand kry wat een maal ‘n week vir my gaan kom stryk, maar ek is vir die eerste keer in ‘n baaaaie lang ruk ontslae van ‘n berg stres.

Ek weet my kinders is behoorlik versorg.

Nou bid en vertrou ek net dat hierdie nuwe era goed sal verloop.

Tot volgende keer,

 

Pikkie

xxxx